Strona główna
Facebook Sopockie Potoki
Ekoagora Na poziomie ścieżek
Na marginesie Plażą na bosaka
TVP 3 Gdańsk Sopot wpuszczony w kanał
Youtube Sopot tonie w betonie
Na marginesie - W pejzaż myśli (blog)
Najstarsza z dostępnych map Sopotu kojarzyć się może z ilustracją do bajki o jakiejś wydumanej sielankowej krainie. Potoki, mające swoje źródła w zalesionych wzgórzach, przepływające swobodnie przez przymorskie, trudno dostępne podmokłe tereny i następnie w całej swojej okazałości łączące się z wodami zatoki – taka wyjątkowa topografia musiała pozostawiać niezwykłe wrażenie wśród tych szczęśliwców, którzy w tamtym okresie mieli okazję zetknąć się z Sopotem. Mokradła utrudniające dostęp do brzegu morskiego, a tym samym uniemożliwiające rozwój osadnictwa na tym terenie, były pozostałością po okresie, w którym podnóże skarpy stanowiło brzeg morza (ok. 6-7 tys. lat temu).W wyniku długotrwałego oddziaływania wiatru i fal morskich nanoszących piasek, m.in. z podmywanego Klifu Orłowskiego, zaczęły tworzyć się wydmy, stanowiąc naturalną ochronę lądu przed okresowym zalewaniem go przez wodę morską. W XIX i XX wieku długość Cypla Redłowskiego malała o prawie 1 metr rocznie, jednocześnie w rejonie sopockiego mola przybywało około 1 metra lądu.
Pod koniec XVII wieku zaczęto osuszać podmokłe tereny dolnej części Sopotu łącząc sieć rowów melioracyjnych z potokami. Dzięki coraz łatwiejszemu dostępowi do plaży atrakcyjność Sopotu wzrastała. Na osuszanych terenach rozwijano budownictwo ukierunkowane głównie na potrzeby odwiedzających oraz na zyski właścicieli budynków. Kanalizowaną sieć odwadniającą wraz z potokami zastępowano stopniowo siecią ulic i chodników oraz zabudowaniami. W ciągu niespełna 80 lat od utworzenia w 1823 roku przez Jana Jerzego Haffnera kąpieliska morskiego niegdysiejsze podmokłe łąki stały się centrum aglomeracji, której w 1901 roku nadano prawa miejskie.
Pod koniec XVII wieku zaczęto osuszać podmokłe tereny dolnej części Sopotu łącząc sieć rowów melioracyjnych z potokami. Dzięki coraz łatwiejszemu dostępowi do plaży atrakcyjność Sopotu wzrastała. Na osuszanych terenach rozwijano budownictwo ukierunkowane głównie na potrzeby odwiedzających oraz na zyski właścicieli budynków. Kanalizowaną sieć odwadniającą wraz z potokami zastępowano stopniowo siecią ulic i chodników oraz zabudowaniami. W ciągu niespełna 80 lat od utworzenia w 1823 roku przez Jana Jerzego Haffnera kąpieliska morskiego niegdysiejsze podmokłe łąki stały się centrum aglomeracji, której w 1901 roku nadano prawa miejskie.
Tak więc charakter i kierunek urbanistycznego rozwoju obecnego Sopotu, a w szczególności jego dolnej części, przesądzony został właściwie już w początkowym okresie jego rozwoju.
Z dawnej wioski stał się Sopot centrum wypoczynku, rozrywki i hazardu.